یکی از علومی که بطور مستقیم با باستان شناسی در ارتباط است، علم نقشه برداری است. معمولا از مهندسی نقشه برداری در مستند نگاری کاوش ها، آثار بجای مانده و بناهای تاریخی استفاده می شود. همانطور که می دانیم در مهندسی نقشه برداری یا ژئوماتیک از روش ها و ابزارهای مختلفی برای اندازه گیری استفاده می شود. یکی از این تکنیک ها که بخوبی توانسته است در مستندنگاری نقش ایفا کند، علم و یا تکنیک فتوگرامتری است.

فتوگرامتری

معمولا فتوگرامتری را به سه شاخه فتوگرامتری فضایی، فتوگرامتری هوایی و یا فتوگرامتری (زمینی) تقسیم بندی می کنند. هر سه دسته علم فتوگرامتری می توانند به کمک باستان شناسان بیایند، اما آنچه که بیشتر می تواند در بحث مستندنگاری به باستان شناسان و یا مرمت گران کمک کند تکنیک فتوگرامتری برد کوتاه است. بطور کلی اگر فاصله دوربین تا جسم بین چند متر تا چندصد متر باشد، تکنیک مورد استفاده در زمره فتوگرامتری برد کوتاه قرار می گیرد. پس توجه شود که هر دو مورد «فتوگرامتری زمینی» » می تواند در دسته فتوگرامتری برد کوتاه قرار گیرد.

پهپاد فتوگرامتری

تکنیکی که امروزه بخوبی توانسته است در بحث تصویربرداری هوایی، تهیه نقشه های توپوگرافی، تخمین مکان های کاوش و … به باستان شناسان کمک شایانی کند، سامانه پهپاد فتوگرامتری نام دارد. از این تکنیک با نام «فتوگرامتری پهپاد مبنا» نیز یاد می شود. با استفاده از این روش می توان با بکارگیری یک پرنده فوق سبک بدون سرنشین، تصاویر هوایی را با شرایط خاص از یک محوطه تاریخی تهیه نمود، سپس با پردازش این تصاویر و تولید مدل های سه بعدی و ارتوفتو علاوه بر تولید نقشه های مسطحاتی و توپوگرافی دقیق، به مستندنگاری آن محوطه پرداخت.